Η οδοντιατρική αποτέλεσε κλάδο της Ιατρικής και μαζί της βάδισε κατά την εξέλιξη της Ιστορίας του ανθρώπου. Είναι μια επιστήμη που βρίσκεται κοντά στον άνθρωπο. Συνυφασμένη με την προσπάθεια για καλύτερη υγεία και αναβαθμισμένη ποιότητα στην καθημερινότητα του ανθρώπου η Οδοντιατρική στις μέρες μας απέκτησε μια επιπρόσθετη ιδιότητα: την ομορφιά και την καλαισθησία.

Αυτός ο πολυδιάστατος χαρακτήρας της σύγχρονης οδοντιατρικής έδωσε αίγλη στην επιστήμη και τους λειτουργούς της, διαμορφώνοντας ταυτόχρονα και ψηλές απαιτήσεις.

Η κοινωνική αποστολή της Οδοντιατρικής είναι πλατιά. Ο οδοντίατρος αποτελεί τον θεματοφύλακα της στοματικής υγείας του λαού μας. Η πρόληψη και η θεραπεία των οδοντικών και γενικά των στοματολογικών παθήσεων αποτελεί το κύριο έργο μας.

Η ιδιαίτερη φροντίδα που απαιτείται για το παιδί αξίζει και μόνο να μας ωθήσει να αφοσιωθούμε ολόψυχα στην επιστήμη μας: για το παιδί που τόσο πολύ υποφέρει από τις οδοντικές παθήσεις κα ιδιαίτερα από την τερηδόνα, που το κάνει να πονά, να υποφέρει και επηρεάζει την ανάπτυξη του.
Αν αναλογισθεί κανείς το πόσο ο άνθρωπος υπέφερε στην αρχαιότητα, το μεσαίωνα και τους μετέπειτα χρόνους, από τους οδοντόπονους και την απώλεια των δοντιών, μόνο τότε θα αντιληφθεί πόσο περήφανος πρέπει να νιώθει σήμερα ο οδοντίατρος για την αποστολή του. Για τούτο και η σημερινή κοινωνική του θέση είναι αξιόλογη και συγκεντρώνει και την προσοχή και την εκτίμηση των ανθρώπων του.

Η θέση αυτή, εξαρτάται πάντα από την παιδεία του και την επαγγελματική το συμπεριφορά.

Η Οδοντιατρική στον Μεσαίωνα, αλλά και μετέπειτα ακόμη, έως τον παρελθόντα αιώνα, έγινε αντικείμενο εκμετάλλευσης από αγύρτες και γυρολόγους που μόνο αντικειμενικό σκοπό είχαν τον πλουτισμό τους.

Καταβλήθηκε μεγάλη προσπάθεια για να περάσει η Οδοντιατρική την θέση της στον επιστημονικό χώρο και να καταξιωθεί στον κοινωνικό χώρο. Και αφού σήμερα την απέκτησε διεθνώς, ελκύει αθρόα τους νέους μύστες, για να την αγαπήσουν και να την αναδείξουν ακόμη πιο πολύ.

“ Ο βίος βραχύς η τέχνη μακρή”, έλεγε ο Ιπποκράτης. Τούτο σημαίνει ότι για να υπηρετήσουμε την υψηλή τέχνη που ακολουθούμε στη σύντομη ζωή μας, απαιτείται μεγάλη προσπάθεια, παιδεία συνεχής και ευσυνειδησία. Ο Ιπποκράτης δίνει στους μαθητές του την παρακάτω παραγγελία:

“…. Να μην αποβλέπετε εις την ιατρική αμοιβήν ειμή ως μέσον ικανοποιήσεως της επιθυμίας σας προς περαιτέρω μάθησιν ( προς τελειοποιήσιν σας). Σας παρακινώ δε να υπολογίζετε (ως προς την ζητητέαν αμοιβήν) την πτωχείαν ή την ευπορίαν των αρρώστων σας, χωρίς να απαιτήσετε ποσά υπέρογκα κατά λίαν απάνθρωπο τρόπον. Άλλοτε δε και αμισθί να παρέχετε τας υπηρεσίας σας. Εάν δε, παρουσιασθή ευκαιρία να παράσχετε την επικουριάν σας εις ξένον τίνα και άπορον κατ’ εξοχήν, τούτο είναι ένδειξις δωρεάν παροχής ιατρικής αντιλήψεως. Διότι όπου υπάρχει φιλανθρωπία, εκεί υπάρχει και ο έρως προς την επιστήμην…”

Η Οδοντιατρική κατά την αρχαία περίοδο βρίσκεται στα χέρια των μάγων και των ιερέων. Οι αρρώστιες αποδίδονταν στην εκδητικότητα των θεών, η ίαση στην εύνοια τους, με την μεσολάβηση των ιερέων. Και όταν η ίαση δεν επερχόταν, η εξήγηση των μάγων ήταν ότι οι θεοί δεν επείστηκαν.

Η πλήρης θεμελίωση της επιστημονικής σκέψης της επαναστατικής απελευθέρωσης από την θεοκρατία έγινε από τον Ιπποκράτη γι’ αυτό και δίκαια θεωρείται ο πατέρας της Ιατρικής Επιστήμης.

Το μεγαλείο της Ιπποκρατικής Ιατρικής εκφράζεται με την ανθρωπιά. Ο Ιπποκράτης δεν θεωρεί αλάνθαστο ούτε τον γιατρό, ούτε την ιατρική, ούτε τον εαυτό του, αλλά διακηρύσσει ότι :

( Βέλιστον δε εστί το προσωτάτω του ανεπιτήδειου απέχον”.)

Κάνοντας μια αναδρομή από τα χρόνια του Ιπποκράτη και του Ασκληπιού, χανόμαστε στα γκρίζα χρόνια του μεσαίωνα και στα σκοτεινά χρόνια της τουρκοκρατίας. Οι πληροφορίες μας για την Οδοντιατρική στην Κύπρο σχεδόν ανύπαρκτες, μέχρι την ανατολή του προηγούμενου αιώνα. Τον 20ο αιώνα εμφανίζονται και οι πρώτοι οδοντίατροι στο νησί. Πρώτη καταχώρηση στο μητρώο οδοντιάτρων αναφέρεται το έτος 1962: 24 οδοντίατροι πήραν ειδική άδεια να ασκούν το επάγγελμα γιατί, για τρία χρόνια πριν από τον Νόμο του 1926 επαγγέλοντο τον οδοντίατρο στην νήσο ( Νόμος No. 17/1926).

Δεν έχει εξακριβωθεί κατά πόσο είχαν πτυχίο οδοντίατρου ή κάποιο άλλο έγγραφο επειδή στο μητρώο δεν υπάρχει καμία σχετική σημείωση. Από την παράθεση των ονομάτων διαπιστώνει κανείς πως πριν από το 1926 το επάγγελμα του οδοντιάτρου ασκούσαν κατά το πλείστον Αρμένιοι.

1. Πετράκης Ιωαννίδης ( Πρόεδρος)
2. Λουκής Σαββίδης
3. Λουκής Παπαστράτης
4. Ανδρέας Κοντόπουλος
5. Παντελής Μαρτούδης
6. Χριστόδουλος Πίπης
7. Γαβριήλ Μάτσας
8. Λόλης Νικολαίδης

Αργότερα έρχονται νεότεροι , οι Αντρέας Παρισινός και Τάκης Χατζηδημητρίου. Από την εποχή αυτή ξεκινά η διοργάνωση Παγκύπριων και Πανελλήνιων Συνεδρίων. Ακολούθησε η ίδρυση των Τοπικών Οδοντιατρικών Συλλόγων:

1974, ΕΤΟΣ ΣΥΜΦΟΡΑΣ

Το 1974 ήταν έτος συμφοράς για τον κυπριακό λαό. Η οδοντιατρική οικογένεια δέχθηκε πολλά πλήγματα κατά την τούρκικη εισβολή. Αγνοούμενος είναι ο συνάδελφος Δημήτρης Συμεού, από το Δάλι , πατέρας του συνάδελφου Συμεών Συμεού.

Δεκάδες συνάδελφοι προσφυγοποιούνται από την κατεχόμενη Κερύνεια, Μόρφου και Αμμόχωστο. Ο Οδοντιατρικός Σύλλογος έκανε προσπάθειες και διαβήματα προς την κυβέρνηση για δημιουργία θέσεων στις Οδοντιατρικές Υπηρεσίες ούτως ώστε να αποκατασταθούν επαγγελματικά οι εν λόγω συνάδελφοι.

ΟΔΟΝΤΙΑΤΡΙΚΟ ΒΗΜΑ

Τριμηνιαίο εκφραστικό όργανο του Π.Ο.Σ.

Το 1981 το Συμβούλιο του Π.Ο.Σ. παίρνει την απόφαση να εκδώσει ενημερωτικό δελτίο. Το Οδοντιατρικό Βήμα ήταν αποτέλεσμα της επιθυμίας και της ανάγκης να πλησιάσει τα μέλη του, να επικοινωνήσει μ’ αυτά και να τα φέρει σε στενότερη επαφή μαζί του. Το Οδοντιατρικό Βήμα αποτελεί το εκφραστικό όργανο του Π.Ο.Σ. , το οποίο πληροφορεί τα μέλη του για τις απόψεις το, τις θέσεις και δραστηριότητες που αναπτύσσει σε ζητήματα που αφορούν τον οδοντιατρικό κόσμο της Κύπρου.